Vandaag blijkt hoe moeilijk het is om dagelijks een stukje te schrijven. Zondag was ik tweemaal op de preekstoel. Maandag had ik de roeping om een rouwdienst te leiden en vandaag is net om. De dag was zo weer vol. Maar een herinnering die ik graag met u wil delen, houdt mijn aandacht gevangen.
Vanavond was ik met de jongeren van mijn wijk in gesprek over het gebed. De catechismus laat zien dat er in de Bijbel een aantal gebedsregels te vinden zijn. U vindt ze in Zondag 45/ vr. en antw. 117. Eén wil ik er van noemen. Wij hebben dezen vasten grond dat God ons gebed, niettegenstaande wij zulks onwaardig zijn, om des Heeren Christus’ wil zeker wil verhoren, gelijk Hij ons in Zijn Woord beloofd heeft. Als bewijsgrond voert de catechismus aan: Want ieder die bidt, die ontvangt; wie zoekt, die vindt; en voor wie klopt zal opengedaan worden. (Mat.7:8) en Mijn hart zegt tegen U wat U Zelf zegt: Zoek Mijn aangezicht. Ik zóek Uw aangezicht, HEERE, (Ps. 27: 8)
Ik herinner me de eerste reis naar Belarus. Samen met Peter Ouwehand en Henk Démoed. We reisden met een groep uit Hoevelaken en uit Veenendaal. we reisden met 2 9-persoonsbusjes en de oude Daf-bus. Kort voor de grens hoorden we een hoop gerommel in de versnellingsbak van ons busje bij iedere keer schakelen. En toen ineens riep de bestuurder: hij doet het niet meer. Langzaam aan kwamen we stil te staan langs de kant. En u begrijpt dat was een hele consternatie. Het was dinsdagmorgen heel erg vroeg. We hadden de hele nacht doorgereden met verschillende chauffeurs en probeerden voor de wisseling van de morgenwacht bij de douane over de grens te komen. Goede raad is duur. De wegenwacht contacten en wachtn op hulp? Of doorrijden door het ene busje het andere te laten trekken. Zo gebeurde. Nog 150 km ongeveer tot de grens. Het duurde allemaal even, maar in Brest aangekomen werd het busje bij een lid van de gemeente aldaar gebracht en daar zou men proberen het euvel te verhelpen. Maandag op de terugweg zou het worden opgehaald en ondertussen werd er met een andere auto gereisd. Daar ging het op weg naar Minsk in de bus en later in de week naar Baranovichi. Toen we daar woensdag aankwamen, waren we toch wel bezorgd over het vervoermiddel. We hadden inmiddels iets van het land gezien en van de aftandse auto’s die er rondreden. dat gaf ons niet het gevoel dat men erg op de hoogte kon zijn met moderne auto’s.
Pastor Vladimir zag onze bedrukte gezichten. en wij: hebt u al iets gehoord van ons busje? Nee, had hij niet. We keken bedrukt. Hij gaat staan en zegt: Помолимся. Oh ja, euh. Vertaling. Laten we bidden. Er werd door Pastor Vladimir een gebed uitgesproken. We verstonden er niets van. en de gebeden werden niet vertaald. Maar toch. we waren onder de indruk. Het was Kohlbrügges advies aan zijn gemeente: Je mag de Heere bidden om een spijker en een speld. We zeiden niets meer. Onze stemming veranderde. We waren er verlegen onder.
Maar ja, als je dan de volgende dag nog even met elkaar praat??… Wanneer zouden ze wat weten? etc. De volgende morgen, vrijdag vroegen wwe voorzichtig in aanwezigheid van Pastor Vladimir of men al iets wist van het busje? En er kwam een kort en eenvoudig antwoord. We hebben er voor gebeden! Het komt goed!
Sprakeloos. Beschaamd. Maar …
Maandagmorgen. Wat zou het worden? En kijk daar staat ie. Verwonderd: hij doet het!
Een les om nooit te vergeten. Hoe zou het komen dat we zo weinig in geloof bidden? Misschien wel omdat we onze nood niet genoeg kennen. En niet genoeg erkennen dat heel ons leven in de hand van de Heere is. En dus ook al wat we in Zijn dienst ondernemen.
Pastor Vladimir is een oude man geworden inmiddels. Zijn hele leven was hij werkzaam bij de spoorwegen. Een deel van zijn leven bracht hij door in de Goelag-archipel. Opgesloten vanwege de verkondiging van het Evangelie. Altijd als we hem weer ontmoeten komt deze herinnering bij me boven. Een ontmoeting met een gouden randje. Maar ook altijd weer met een prikkel. Hoe is het met ons gebedsleven?
Gehoorzaam leven 